Yüreğin Doydu mu? Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Siz,
Doymadan uyuyan bir çocuk tanıdınız mı hiç?
Sadece bir ekmeğin hayalini kurarak uyuyan bir çocuk, tanıdınız mı?
Rejim derdiyle sofralara koymadığımız ekmeklerin hayaliyle uyuyan bir çocuk tanıdınız mı?
Ekmeğin mis gibi kokusu buram buram burnunda tüterken, yokluğu boğazına oturan bir çocuk...

Peki, ekmeği olduğunda bile yemeye kıyamayan bir çocuk...
Üstelik çoğu gece doymadan uyuyan kardeşinin hayalini doya doya gerçekleştirsin diye, ertesi gün kendi payından vazgeçen bir çocuk tanıdınız mı?

Midenin tokluğundan vazgeçen,
Bununla gurur ve mutluluk duyan,
Bu mutluluğu binlerce ekmeğe eş değer tutan,
Yani yüreğini doyuran bir çocuk tanıdınız mı?

Ben tanıdım ve gördüm ki,
Yüreğini doyurabilen insanın gözü, hiç aç olmuyor.

Yüreğinden veren insan,
Asla azalmayıp, daima çoğalıyor.

Ve gördüm ki insanlık,
Ekmeğinin büyük ya da küçük olması ile değil,
Ne kadar bölüşebildiğin ile ölçülüyor.
Ne mutlu ekmeğini bölüşebilen yüreğe...
Ne mutlu paylaşarak kendi payından verene...
Ne mutlu...