Yüreğin Beşikti Senin Şiiri - Hülya Arıkan

Sessiz adımlarla yürür hala içimde
Biraz yakut, biraz deniz gözleri,
Gözlerimde

Öylece bıraktım kendimi
Mazinin dalgalarına...
Sıcak kumsaldan alıp,
Sürükledi beni derinlere…
Küçük bir kız çocuğu karşıladı
Kocaman hayalleri avuçlarında
Bir o kadar da büyük korkuları…
Annesinin eteğine tutunmuş
Yürüyor acemice peşi sıra.
Kucağı doluydu annesinin
Sadece eteği kalmış tutunacak…

Korkusu;
Ellerinin kayıp kalıvermesi boşlukta…
Öylece kalabalıkta tek başına...
Belki okşanamıyordu sıkça başı
Öpücüklere boğulmuyor elma yanakları
Ama yine de güvenle ışıldıyor gözleri
Her şeye rağmen yanında ya! annesi…
Bilir ki sıcak sesi sarmalar,
Bilir ki meleği her an korur onu
Şanslıdır küçük kız…
Ve de çok mutlu…
Çokluğun içinde,
Özeldir kendine göre…

Yanaklarına çiğ düşmüş yaşıtlarını gördükçe
Daha da bir sokulur annesine
Ve düşünür,
Düşünür kendince…
Buz dağının içinde nasıl yaşanır sevgisiz
Küçücük bedenleriyle, melekleri olmadan
Ya annesi …
Annesi de giderse …
“Dayanamam” der,
Ve yükselir minik eller
Seslenir, kendi lisanıyla Rabbine
Allahım, ne olur alma onu,
Beni al
Kardeşlerim var, O’na muhtaç…
Halbuki dayanır mı ana yüreği
Kıyabilir mi çiçeğine…

Geçer yıllar;
Korku …Ümit …Sevinç… bir arada
Annelik hayalleri süsler geceleri
Üç kızı olacaktır…
Üçü de bir birinden güzel…
Onların çınarı olup, saracaktır yaprağı…
Gül goncası, titreyecektir sevgiyle

Ahhhh annesi…
Kim bilir ne emellerle tutunmuştu hayata
Kim bilir ne renkli rüyalarla adım atmıştı gençliğe
Hayallerinin rengi silinmeden daha gözlerinden
Kalmıştı çiçekleri arasında… bir başına…
Nasılda çırpınırdı onlar için
Nasılda sevinçleri sevinç
Kederleri kederi olmuştu… ansızın
Hani, yok muydu onun istekleri
Yok muydu başka derdi
Yoktu! ! !
Çocukları vardı…
Ve dünya, dönüyordu onlar için…

İlk bebeğini kucağına alınca anladı
Küçüğüm
Annelik ne demekmiş
Canından can katmak… goncasına
Annemm diye haykırdı
Yüreğinden koparken bir parça
Daha bir bağlandı
O, öpülesi ellere

Anlatmak istedi tüm dünyaya
İçinde yükselen hezeyanı
Nafile;
Öyle büyük sözlerde çıkmadı
Sadece yaşadı ve yaşattı…
Hissedene,
ne büyük müjde! ! !
Evet;
Artık anneydi
Sevgi….şefkat…fedakarlık
abidesi,
Fakat hala telefonda,
Annesinin “YAVRUUM” diyen sesi…