Yüreğimin Uçurumundayım

Yüreğimin uçurumundayım şimdi.
Gidenler ardına, bir kefende bana giydirin çok mu?. Şuur tutulmuş, akıl iflasın eşiğinde.
Dil susmuş gönül pusmuş.
Gözler uyumuş ayaklar uyuşmuş.
Yürek susmuş kalp durmuş.
Ruh bedenden kovulmuş.
Güneş yanımda oturmuş.
Çıkmadan önce o kadar bakındım da bulamadım şu yanımdan hiç eksik etmediğim umudu.
Bir ışık hüzmesi niyetine tutup önümü aydınlatacaktım. Düşmüş olmalı nereye düştüyse.
Hep olmadık anlarda kayboluyor zaten, lazım olunca bulunmaz.
İyi mi etti şimdi gecenin kör bir karanlığında.
Neyse ardımıza değil bahtımıza bakalım artık. Yüreğimin uçurumundayım.

Bekliyorum daha gelmedi.
O gelene kadar son düşüncelerimi edeyim bari.
Üstünde uzanacağım toprağı şimdiden çok merak ediyorum.
Acaba acım kadar azap mı eder?
Yoksa şu kalbimdeki hüzne vefa mı ?
Yani mühim değil aslında, nasıl olsa alıştık zikrini çok çektik bu diyarda.
E alıştık artık.
Nihayetinde herkes görevini yapar. güllerde solar, güneşte batar.
Toprak bu; anneden yavrusunu da alır yavrudan annesini de.
Ortalık tam bir kargaşa, kim kimden neyin gittiğini bilmeden baka kalıyor gidenlerin ardına.
Şimdiden hissediyorum sanki bedenim erimeye yakın, az kaldı ha çürüdü ha çürüyecek.
Etrafımda birkaç börtü böcek ziyafetimi sürecek.
Yok ya, bence onlarda sevmezler acının kokusunu ben gibi hazmedemezler, yanıma bile yaklaşamazlar o zaman.
Hem ben paylaşmam acımı kimseyle cimriyim bir o kadar. Hele kalbimi hiç paylaşamam.
Bir kalbim var tek güvendiğim onuda kurban edemem. Bak görün toprağın ardından şerefime bir gül yeşertecek.
Cesedim fosil olurken zamana, kalbim içinden gül gibi bir gül yeşertecek.
Acılarımdan beslenecek her daim.
Neyse çok fazla düşündük galiba.
E ama gelmedi hâlâ bu Azrail, bekliyorum yüreğimin uçurumundayım