Yüreğimin Türküsü Şiiri - Nesrin Eşki

Senden aldığım mavi gözlerin
Dünyaya açılışı
Hayatın mı olacaktı annem
Körpe kuzuların sessizliğini
Sensizliğin acı çığlıklarıyla parçaladım
Hiç acımadan
Hayata attığım ilk adımda yuvarlandım
Kimsesizliğin cani uçurumlarından
Düştüğüm yerse bir yetimhane köşesinin
Soğuk pencere kenarıydı
Ben o odada hiç ısınmadım anne
Yanı başımdaki soba içimdeki alevle yanarken
Kemiklerim yokluğunun soğuğunda titriyordu,tir tir
Bir çöle düşmüşüm ki hiç sorma
Vaham yok,suyum yok,aşım yok,ekmeğim yok
Annem sen yoksun
Ben 'anne' kelimesini hiç cam buğularına yazmadım
Çünkü korktum
Güneş vurunca buğuyla birlikte
Adında yok olacak diye
Ben seni bir kere yok ettim annem
Ama sen
Canıma canını,gözüme rengini
Kalbime sevgini vermekten hiç çekinmedin
Mevsimlerden en çok adını sevdim
Ben,baharın güzelliğini yüzün
Rüzgarın ferahlığını kokun saydım annem
Her yağmur damlasını sevgin sayıp
Aldım koynuma
Tüm zerremi yıkadım sefil gözyaşlarımla
Bir küçük saksım
Bir de cansız çiçeğim var baş ucumda
Çiçeğin adını seni koydum
'BAHAR' koydum
Adın gibi hiç solmasın diye
Cansızını seçtim
Birgün açmayacak olanın yerine
'Annem' diye sevdim
Bahtımın karası,kalbimin sarısı yapraklarını
Yıldızları gözün saydım
Bulutlu gecelerde
Beni göremediğin için ağladım
Sen şekerim,ömrüm kahveyse
Şekersiz kahve içemiyorum anne.

Nesrin Eşki