Yüreğimin Sen Köşesi Şiiri - Orhan Özsoy

Lüzumsuz korkularla titriyor kalbim,
Vedaların arkasına saklanıyor mutluluk…
Kayıp düşüyor sebepsizce,
Sende tüm bulduklarım…
Kaç bağbozumu daha gideceksin bilmem,
Kaç geliş yok olacak gidişinle,
Kaç kez bekleyeceğim seni kapı önlerinde
Ve sen, daha kaç kabuk kanatacaksın yüreğimin “sen” köşesinden…

Düştüğüm yerde kalırdım eskiden,
Kimseye değil, kendime küserdim.
Göz açıp kaparken büyüdü bak çocuklar,
Ağlamıyorlar artık kanayınca dizleri.
Yaralar da büyürmüş, büyüyen bir yüreklerle…

Hayallerimi alaca kuşun kanadına düğümlerken,
Gökyüzüne “düşlerimin ülkesi” demiştim ben…
Gelişinle Bir parça gider mi bu yalnızlık
Bana sorarsan, Onu da bilmem…

Gözlerim pencerede düşlerken
Kayıp sevinçlerin çiçekli hayalini…
Sessiz şehrin hüzün yüklü sokaklarına,
Her akşam serinliği çöktüğünde,
Bir çocuk gibi gözleyeceğim uzak yollardan gelişini…

Bu karanlık yokuşta Kaç yürek daha çürütürsün bilmem,
Kaç yalan susturabilir, bu zehirli gerçeği
Kaç satır büyütebilir içimdeki hasreti…
Ve sen, daha kaç geceyi kendi karanlığına mahkum edebilirsin…

Aşkın eşiğinde bir küçük yürek,
Yıpranmış hatıralar birikmiş avucumda
Seni her hatırlayışta titriyor şu ellerim,
Biliyorum yine de gitmen gerek…

Yüreğimin ortasına saplanmalı ayrılık…
Yakıp geçmelisin vazgeçtiğim her şeyden…
Bir yabancı gibi, biliyorum… gitmelisin.

Her veda oturuyor yüreğimin baş köşesine,
Karanlık örtülerle saklıyorum kendimi,
Giderken görmesin bu pejmürde halimi
Söylemek zor gelse de yıpratıyor ayrılık,
Biliyorum yine de gitmelisin…

Yıllar adım adım kovalıyor hayatı
Yaralar gizlice kapanmak istiyor,
kimse bilmesin diye
Gözyaşları kuruyor düştüğü yerde
Yağmurlar diniyor sessizce…
Vakitlice herşey normale dönüyor
Şehir terliyerek uyanıyor kabuslarından
seher vakitlerinde serilen seccadelerde
annelerin dualı elleriyle kovuluyor belalar
Herşey yola girerken,
Yoldan çıkmak ne?
Anlıyorum, gitmen gerek…