YÜREĞIMİN ANLATIMIN da KÖR BİR KEMANCI

Seni nasıl anlata bilirim ki?
Kelimelerin kifayetini yitirdiği bir zaman da
Sen çıkıp geliyorsun bana
Ben kendimi unutmuşken
Sen, hatırlatıyorsun beni bana

Her gelişinde
Acın daha da katlanıyor sanki
Oysa ki!
Sen bunları hiç hak etmiyorsun

Bak işte;
Saat yine sensizliğin ertesini gösteriyordu
Bir umut bile kalmamıştı artık
Hayaller bile kalakaldı ortada

Kelimeler desen tükendi
Söylenen her güzel söz anlamını yitirdi
Ve seni bu limandan götüren son vapurdu
Yüreğimi bu denli acıtan

Ve ben şimdi;
Hayalini suya çizsem
Yakamoz vurur yüzüne..

Öyle ya, çok kanatmışlardı yüreğini
Bu yüzden sadece sen ağlıyordun
Ve yakamoz vuruyordu yüzüne
Gökyüzünün en koyu halinde

Ve o, kahve gözlerde görürdüm
Ayrılığın hüznünü

Oysa ki;
Ben mutluluğu bir arka sokakta bıraktım
Şimdi çıkmaz bir sokak ortasında
Yanlızlığımla beraberim

Ben sensizliği hiç düşünmedim bile
Çünkü sen daima benimlesin

Oysa ki; mutluluk
Çocukluktan kalma bir düştü yüreğimde
Saf ve temiz günahsız bedenimiz
Kirleniyordu bizim olmayan ihanetlerle

Ve hep korkar olduk
Sevmekten, sevilmekten,..

Yürümeyi yeni öğrenen bir çocuk gibi
Düşe kalkamı öğrenecektik aşkı
Hani tutsan ellerimden

Olmuyor işte
Aşk öyle kolay değil
Sevmek ise bir başka
Ve bu yüzden kelimeler kifayetini yitiriyor işte

Sensiliğin ertesi bir günde
Sen başka kalplerde
Ben ise yanlızlığımla beraber
Boş sokaklarda şiir peşinde

Ve geçtiğim her sokak
Senin adını taşıyor bu şehirde,,,

Ve ben;
Seni nasıl unutabilirim ki
Gökyüzünün en koyu halinde
Bir öyküdür yaşamak
Şairin dilinde

Ve kemancının çaldığı bir şarkıda
Notaların arasında ki
Bir kadeh boşluğuydu seni yaşamak

Böyle diyordu şair
Oysa ki; ne yapabilirdi ki
Bunca ayrılığın üstüne
Şiir yazmaktan başka

Ve şimdi, ne yapabilirdin ki sen?
Seni sevdiğini söylese
Kör bir kemancı..