Yüreğimi yaralaya yaralaya

Kaçıp sahipsiz, kalabalık şehirlerin kabuslarından,
Kaçıp yalnızlığımdan,
Masum çocukluğumu yoldaş alıp geçmiş zamandan
memleketimde olmalıyım
Çankırı’da, yüreğim gibi kıraç tepeleri seyre dalmalıyım,
Ya da varıp köyüme, kuru yapraklar arasında
kendimi unutmalıyım.
Beton yığınlarında hapis değil,
gökyüzü altında özgür olmalıyım.

Baktığımda üstüme yıkılmalı gökyüzü,
koşmaca oynamalıyım şekil şekil bulutlarla.
Ve akşamları yıldızlarla sohbet etmeliyim sessizce.
Şiirler yazmalıyım.
Öyküler geçmeli zihnimden yüreğimi yaralaya yaralaya,
kimse görmeden ağlamalıyım.
Öten böceklerin sesini bastıran türküler söylemeliyim.

Ve bütün acılarım unutulabilir olmalı,
yürüdüğümde arkamda kalabilmeli
Kök salmamalı acılı yüreğimde,
her yalnızlığımda yakmamalı içimi,
her umudumu yıkmamalı.

Platonik sevdalarım, Ah! hayırsızım,
Veda etmeliyim size.
Kapımı çalma, artar gönül sızım
Puslu bir hatıra gibi kal geçmişte.

İçimde umutlarla yürüyebilmeliyim.
Dilimdeki şarkılardan silinmeli hüzün,
müjdeleri olmalı artık bu yaklaşan güzün.
birazdan tutuşacak her yer yüreğimin ateşiyle
Durmayın kuşlar,
kaçın siyahından bu gökyüzünün