Sevmek asla üzgün olduğunu söylemek zorunda kalmamaktır...
Her seferinde kulaklarımda bu cümle yankılanıyordu.
Her seferinde içten içe çöküş yaşıyordum.
Bir türlü yüreğime söz geçiremiyordum.
Kendimi avutarak yola devam etmeye çalışıyordum ama engellere takılmaktan kendimi alıkoyamıyordum.
Tam mutluyum dediğim anda, çıkıveriyordu çakıllı taşlar karşıma...
Bir kez daha yeniliyordum hayata...
Karşıdan ne kadar da mutlu gözüküyorum değil mi?
Neden yakından bakmayı denemiyorsun?
Neden bir kez olsun o gülücüklerimin altına saklanan asıl BEN'i bulmaya çalışmıyorsun...?
Yoksa aşık olmaktan mı korkuyorsun...
Korkma, sevgi dolu bu yürek...
Ve sensizliğe hala alışamamış olsa gerek...
Kayıt Tarihi : 4.3.2009 11:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!