Yüreğime kazılan yara. 03. 48. ...

Yüreğime Kazınan Yara

Sevgi kelimelere sığmaz
Bir bakışta saklanır, gözlerde yankılanır
Sessiz bir sarılışta, bir anlık dokunuşta
Hissedersin, anlatmak istersin ama
Kelimeler yetmez, sığmaz duygular sözcüklere, sevda hep dilinin ucunda kalır.
Bir bahar esintisinde gelir, çiçekler açtırır yüreğinde
Hiçbir mevsime sığmaz, ne güne ne geceye
Sonsuzdur, ucu bucağı yoktur, bir nefes kadar yakın, bir yıldız kadar uzaktır.
Her gün yeniden başlar, bir sabah öpücüğünde, bir vedanın ağırlığında gizlidir
Zamanı durdurur ve her şeyin ötesinde bir anlam taşır,
Çünkü sevgi anlamların ötesindedir, kelimelerin bittiği yerde başlar sevgi.

Ve sana yazıyorum bu satırları, seni içime sığdırmaya çalışıyorum,
Sen canıma can katanım. Sana olan sevgimle, kavgamla yanarım.
Kendimle didişir, döner dururum. Sana olan sancımda en derinimde kaybolurum.
Bir şarkı, bir şiir… Her cümle sana, her cümle vazgeçilmezim.
Yolu olmayan durağım. Deli deliği çekmez derler ama ben belan olurum, çekinmem.
Sen “hayırlısı” deyip geçsen de, ben bende kalan izlerini silemem.
Sana yazdım, seni anlattım, özlemin sarıldığım her satıra işledi.
Benim olmasan da sen hep canıma can katan adam olacaksın.
Sensiz geçen her gün ızdırap oldu bana, gecenin karanlığı gibi çöktün üstüme.
Yıldızsız bir gökyüzü misali yalnızlık sardı ruhumu,
Bir damla gözyaşıyla yıkar oldum kalbimi.
Gönlümdeki sevdanla aydınlanırken, her an sanki biraz daha karardı dünyam.
Adın sayılırken her nefeste, her an sensizliğin yankısı yüreğimi çınlarken,
Zaman durmuş gibi, sonsuz bir bekleyişteyim.

Gönlümdeki yara derinleşen bir uçurum, sensizliğin ateşiyle yanmaya mahkûmum.
Her gün biraz daha eriyorum, her gün biraz daha savruluyorum.
Belki bir umut, döner misin diye ama her umut ve her bekleyiş bir ızdırap oluyor bana.
Gözün aydın olsun yar, hani bir zamanlar yüreğime mis kokulu dediğim adam vardı ya…
Ömrümün en büyük yarası oldu, kalemimin en acı mısralarını yazdıran.
Öyle bir hasar bıraktı ki kim dokunsa geçmez.
Senin açtığın yarayı kimse açamaz, kimse yakmadı benim canımı senin yaktığın gibi.
Kalbimin en acı kelamı oldun, en zehirli kalemi.
Her harfim hançer, her sözün zindan.
Ama artık bitti.
Sen de, ben de… Anladın mı şimdi?
Ruhumda yankılanır her hatıran, soğuk bir çığlık gibi.
Sustukça büyür içinde, korkulara gebe bir yankı.
Sensizliğe adım attıkça daha karanlık bir yola saplanırım.
Dilimde dua, kalbimde keşkelerle dolanırım.
Bak şimdi kim vurduya gitti sevdan, bak nasıl kayıp bir aşk oldun.
Bir iz bile bırakmadın ardında, bir hatıraya bile sahip çıkmadın.
Beni yok saydın, beni yok ettin.
Senin de sonun gelir elbet, yüreğime mühürlediğin bu karanlık bir gün seni de boğar.
Bekle.
Gözün aydın olsun ey yar, karanlığında boğulurken hatırla beni,
Harcadığın her gece ruhunda bir adım daha yankılansın.
Sonra dönüp baktığında bulamazsın bir çıkış yolu, bir kurtuluş.
Çünkü açtığın bu cehennem ateşi bir gün senin de olur son buluşun.
Beni benden alacak cümleler bulsam, bütün acılarımı kelimelere boğsam,
Düşlerimde bir yara yara, sesimde bir ziyan.
Her sabah adını duyup uyansam,
Bak uzaklarda kalan gölgeni, ağlarım sensiz geçen her an.
Bir dert sararım gözlerinde kaybolduğum o hatıralar.
Beni benden alır seni bulup sararım, nerede kaldığımı neden geçtin?
Gözlerimden, ömrümden çaldığın yıllar döküldü birer birer.
Çatlayan sabır taşı, kırıkların izleri sensizliğin karanlığında kaybolmuş sözler.
Gönlüme bir sızı, dilimde bir isyan.
Sen sustukça içimde yanan bir volkan.
Adınla her gece dert yağar sağanak sağanak,
Beni benden alsan, bana senden bir avuç bırak artık.
Sensizim.
Kelimeler yetmez, hangi dilde anlatsam yoktur bunun dermanı.
Giderken bıraktığın o buruk veda beni benden aldı.
Senden kalan tek bir hatıra,
Son bir veda rüzgarı gibi özgür, kendini arayan bir ruhun yankısısın şimdi.