Yüreğimdeki Korku

Uykum var.
Yorulmuş göz kapaklarım,
Zamandan.
Kara bulutlar sarmış baktım gökyüzünü
Mevsim dersen son bahar!
Yağmurlar sağanak halde yağmak üzereyken,
Yerinden kalkmayan gözkapaklarım, bir şeyler söyler gibi bana.
Diyeceksiniz sizler herkese böyle olur bu mevsimde.
Oysa!
Hiç ‘de, öyle değil.
Benim yüreğimde bambaşka bir korkum var
Bundan dolayıdır canımın yanmışlığı.
İçerimdeki, korku.

Uykum var.
Var olmasını var’ da, bir türlü uyutmuyor, şu huysuz ayağım
Ve o kadar çok ağırlaşıyor’ ki gözlerim.
Ne yapsam olmuyor.
Kalkıp şöyle bir yürüyorum, tekrar gelip yerime uzanıyorum
Yine olmuyor.
Göğsüm bir inip bir kalkıyor
Ağırlaşmış kirpiklerim kapanmak isterken.
Gözlerimdeki kara bulutlar fırtınaların çıkmasını bekliyor,
Ve!
Karşımdaki dağlardan ayrılmıyor gözlerim
Fırtınaları beklerken.

Uykum var.
Şu kör olası huysuz ayağım, beni bir türlü uyutmuyor
Gözlerimi tavana dikmişim,
Uzanmışım yatağımda ha bire, durmadan çırpınıp duruyorum
Ve ben,
Hayallerimle avunuyorum.
Gecenin son yarısında, sabahın olmasını bekliyorum,
Karşımdaki penceremden,
Gözlerimi kırpmadan, dışarıyı gözlüyorum.

Uykum var,
Tam uyumak üzereyken,
Nihayet ulvi bir ses duyuyorum dışarıdan.
Bu ses beni cezp ediyor,
Dinliyorum sonuna kadar bu sesi penceremden
Ve!
Bu ses beni kendine çekiyor
Kalkıyorum!
Dört rekât namazdan sonra nihayet beklediğim sabah güneşi doğuyor.
Ve sonra sabah çoktan gitmiş bir zaman geliyor.
Ve benim,
Gözlerim ağır, ağır açılıyor.

11 Aralık 2014-12-11
Antalya.