Yüreğimdeki Çığlıklar Şiiri - Emine Tokgöz

Karlar altında yaşamı sürdürürken
Buz gibiydi gece,
Üşüyordu ve bir düş görüyordu..
Düşmüştü bir tohum gibi
Yalan bir aşkın dibine Kardelen olarak

Umut sandı;
Avucunda tuttuğu mor menekşeleri
Gün uyanmaya çalışırken
Yalnızlığın çığlıkları susmazken
O,çıkıp girivermişti karanlık dünyasına,
Işık olmuştu
Ne kırlangıç fırtınaları, ne de zemheri soğukları
Bükememişti boynunu, Kardelen'in

O,Kardelen'in siyah beyaz düşlerinde
Sayıkladığı gökkuşağıydı
Bilmiyordu, ne kadar çok sevildiğini,
Bilmiyordu, o'na nasıl can verdiğini

Güneşin doğuşunu bekledi
Bir bebeğin doğmasını bekler gibi,Kardelen
Aşkına kavuşmak istedi böyle gündüzlerde biraz sancılı
Kevserlere aktığında anladı ki Kardelen
Artık ondan çok uzaktı

Ve o gitti
Bel ki de dönmemecesine
Şimdi; onsuzluğa mahrum olmuşken
Bilir miydi ki o vakitsiz açtığını Kardelen'in...
Onsuz, salaş bahçelerde tek başına oturup
Hüzünlü ezgilerde, kirli çay bardaklarından çay içtiğini
Bilir miydi ki?

Giden Kardelen'in hayalleriydi
Artık renkli düşleri de kalmamıştı
Koyu hüzün dolu gecelerden sonra
Perde aralığından ilk defa
Güneşe merhaba diyordu oysa
Yüreğindeki sessiz çığlıklarla Kardelen
Ve o giderken, hiç düşünmüş müydü acaba?
Kar taneleri yağarken, kan kırmızısı yağacağını

O, her gece ona dönerken yeni düşlerde
Güneşle açan ezan çiçekleri gibi
Bilir miydi ki? işte o zaman,
Adının kendisi olacağını
Soyadının da KARDELEN

02.02.2010