Yüreğimdeki Cam Kırıkları

“Seyrine kaçıyorum düşlerimin”

Bir romanı anlatmak karakterin yerine kendini koymak ve ulu orta sermek hüzünlerini!

Düşlerini yarına, hayallerini ise düne kıyaslamak...

Yaşamın her evresinde hissettiği tarifsiz bungunluğu tanımlamak…

Narin ellerin taşıyamayacağı kadar yük sırtlamış bir kadını, ağaçlar arasına kurulu salıncağında bıraktığı çocuk saflığını ve kahkaha dolu gülümsemelerini yatırırken dört duvar arasındaki kaymadığı pervaza, “hiç büyümeme” hep “çocuk kalma” istemi...

Bir çocuk, bir kadın, bir anne, bir eş...

İnatlaştığı, bazen sessiz kaldığı bazense bir parça savaşma gayretiyle dikeldiği hayat ne vermişti mutluluk adına da verdiğini hiç tattırmadan geri almaktaydı?

Ölmek kolaydı nasılsa! Günlük ölmelerle yaşıyordu bu riyakar dünyanın çok görülen, bir başkasında gördüğü, imrendiği ve hatta gıpta ettiği yaşamlarda!

Ölmek ve katlanmak arasındaki sınırın perdesi çoktan kalkmıştı...

Adını bir türlü koyamadığı “gerçeklik” kimin omzunda uyuma arzusu barındırdı kim bilir?

Çok uzun susmuştu yüreğindeki cam kırıklarıyla...

Çok uzun susarken; içten ne kadar kanadığını, kendisini / yarasını kanırttığını fark etmedi.
Bin yıllık acılara son vermenin konuşmak olduğunu keşfettiğinde, kiminle ve nereden başlayacağını bilemeyen, başlarsa sonunu getirememenin endişesi asıldı boynuna.

Asılı kaldı sesinin boğumlarında!

Asılı kaldı çığlıkları!

Bir kadın düşledi aklından, “daha cesur bir kadın”

Önce resmini çizdi aklının aynalarına...
Elini, yüzünü, saçını...
Gidemediği, asla tadamadığı düşler ülkesine her yalnız kaldığında uğurladı onu.
Korkularına yenik düşmek gibi bir kaygı taşımadan özgürce!

Bulunduğu karanlık dehlizlerde bu sayede tutunabildiği yaşamı yaşadı uzun zaman...

“Yüreğindeki cam kırıklarına inat”

Şair - yazar Olcay Yücel: ‘Yüreğimdeki Cam Kırıkları’ romanına dair / 2014