Yüreğimde Köhne Bir Acı

Yokluğunda değil
Varlığında yaratmalıydın okunmamış satırlar,
Bir şahmeran duası misali.

Hatırlar mısın Ronika?
Güneş sana ne aşinaydı öyle
Bu yüzdendi yokluğunda doğmayışı,
Yokluğun ne acıydı öyle
Hep özlem,
Hep hasret...

Konuşmayı unuttum
Dilim bir tek düşlerde geri dönmüştü
Ve ellerimde gül demetleriyle gelmiştim sana.

Neredesin Ronika?
Zaman ilaç değil artık bana,
Yokluğun şehrin boş meydanlarında yürüttü beni
Sayısız ve zamansız,
Ansızın kokun vururdu yüzüme
Var olduğun yerde çocuklar ne de mutluydu öyle.

Bilirim,
Bilirim Ronika
Meryem’in suskunluğu
Züleyha’nın kelimelerinden daha aydınlık.

Söyle Ronika?
Hangi asimile olmuş
Tarih kitaplarına bıraktın yaşanmışlıkları,
Şimdi nerede kimin göğüne takıldın,
Bu çirkin kaybedilmişlik benim değil anla,
Kim bilir kimden yadigâr sana!

Oysa bütün sevinçlerim avuç içlerimde
Bir tek adına dönüktü,
Babil’in asma bahçeleri bile
Senin kadar ihtişamlı değildi bana

Hatırla Ronika
Hiç söylenmemiş satırlar biriktirdim,
Yokluğunda Yusuf oldum kör bir kuyuda,
Bak inancım yitirmedi beni,
İçimdeki Musa ölmedi,
Aydınlığa vesile olan karanlıktı anla,

Ah Ronika
Kim bilir en son ne zaman bir çocuğu sevdin,
Bir kitapla yüzünü yıkadın,
Bir duaya bulaştın,
Bak, tarih kitaplarında bile yer yok sana!

Söyle Ronika
Bu yürek, saçlarının kıyısında Nazım olduysa sana
Sen şimdi hangi taş duvar olmuş yüreğe Piraye’sin
Söyle bana...