Yüreğimde ki Kanatlı Atlar

Yüreğimdeki kanatlı atlar, koşa koşa yoruldu
Menzil uzak, belirsiz, kılavuz yok, yabanlık
Bu can ürkek kuş gibi daldan dala konuldu
Takatım yok, ruh uçtu, ceset kaldı, karanlık

Ruhumdaki son nefes gitti boşu boşuna
Can çekişti her lahza karanlığa karıştı
Bu gece son geceymiş, öldü öldü dirildi
İsrafil’in sûruyla uyanır mı, bilinmez

Yedi Uyuyan gibi hakikat uykusunda
Kırkbir yıldır uyudu, bilinmez bir oyukta
Yetim Yusuf misali karanlık bir kuyuda
Gönlünün sultanını bekledi hep çaresiz

Kırılmış bir ney gibi inledi hep içimde
Suskun diller, sağır çağ, unuttu ezgimi de
Ne bir dost sesi kaldı, ne de bir dua göğe
Sürgünüm ben bu ömrün en sessiz biçiminde

Bir avuç toprak gibi savruldum rüzgârına
Ne bir mezar yerim var, ne de bir feryâdım var
Gözlerimde donmuş bir veda bakışıyla
Kendime bile küskün sustum susabildikçe