Yüreğim Yanıyor Şiiri - Baran Akdeniz

Bir zamanlar birini çok istiyordum. Hiç aklımdan çıkmazdı, abartısız söylüyorum. Ne iş yaparsam yapayım, nerede olursam olayım bir parçam hep onunlaydı mutlaka... Acaba ne yapıyor, nasıl ve daha nicesi.. birçok soru... Bütün ömrüm onunla geçsin ve sabah uyandığında nefesini ilk ben duyayım diye dualar ederdim. Kim, kime ve nereye sığınır bilmem ama benim için böyleydi... Çünkü gücünüz yetmiyor bazı şeylere. Çabalıyorsunuz, elinizden geleni yapıyorsunuz, herkesle ve onunla kavga ediyorsunuz, bazen nefret ediyorsunuz, hatta bazılarının lanet önyargılarına maruz kalıyorsunuz ama neticede vazgeçilmez gibi geliyor işte... Fakat zamanla sınırsız gibi hissettiğiniz gücünüzün aslında çok çaresiz ve yetersiz olduğunu anlıyorsunuz... Korkunç bir acı veriyor insana bu. Acı esir alıyor sizi. İliklerinize kadar hissediyorsunuz. Çıldıracak hale geldiğinizde ise en fazla duvarlara bağırıp susuyorsunuz... Ama bazı şeyler olmamak için oluyor işte... Hatta "bu dünyada ben de varım fakat senin olamam, sen de benim olamazsın, yaşadıklarımız kalacak geriye, hatırlayıp tebessüm edeceğiz, belki de mutlu olduğumuzdan daha çok canımız yanacak" demek için oluyor...
Ve geçiyor sonra... Kabul etmek zor olsa bile böyle bu. Gücünüz bitiyor, direnciniz kırılıyor. Artık bir başkasına ait olduğunu bildiğiniz halde yine de kötü yad etmiyor, onca dua ile beraber geriye bakıp "İyi ol, bir yerlerde gül, sabah uyandığında nefesini ilk duyan her kimse dilerim nasıl bir mucizeye sahip olduğunu bilir, beni unutma, pişman olma, ben senin olamam, sen benim olamazsın, yaşadıklarımız kalacak geriye, hatırlayıp tebessüm edeceğiz, acıyacak belki ama ne olur.. ama ne olur bir daha karşıma çıkma... Çünkü bunları kabul etmek hiç kolay olmadı" diyorsunuz...