Yüreğim Üşüyor Şiiri - Osman Türkaslan

YÜREĞİM ÜŞÜYOR

Hasretinle Yumdum gözümü, ıssız geceye.
Kışın ortasında hazanı yaşıyorum.
Ve Yine sensiz gecelerim…
Resimlerimi Sel sularına işliyorum,
Bir ucunda sen diyeninde gül,
Kirpik uçları tuval, kaşlar fırça.
Gül yaprağında kokunu alıyorum,
Karanlığımın ortasında.
Buzdan yorganımı çekiyorum başıma,
Yanar yüreğim,
Işıksız alev,
Soğuk su üzerine seriliyorum.
Meşe odunun mavi alevi, Yanıyor bedenim.

Senin hayalinle yumdum gözlerimi,
Gülüm yaprağın oluyorum,
Ve ıslanıyoruz yağmur damlalarıyla,
Sevdiğin kokular doluyor her yere,
Unutmadığım nergis
Dağ yamaçlarında kokar gibi kokuyor.
Üşüyor Yüreğim,
Gül kokunu yaprağında hissedecek kadar…

Yedi verene dönüyor sol yanım,
Seni bir kere görmek için.
Ve görmenin hazzını yaşıyorum,
Yetimhane yüreğimde.
İkinci baharı yaşıyorum bütün zerremde.
Yağmur ve kar yağıyor toroslar’ın yamacından,
Üzerime sağanak, sağanak
Ateş olup yakıyor her damlası.
Ve Kor oluyor her düştüğünde gözlerimde,
Ve sanki papatya yağıyor üzerime...

Bekledim seni, bekledi bir tanem.
Gül peri hasretiyle bu kar mevsimini.
Cemreler düşüyor can evimin ortasına; kor ateş misali.
Yanıyor tenim, ruhum ve bedenim…
Şaşırmış mevsimlerini soğukta hayat buluyor,
Ve ben haykırıyorum Erciyes yamaçlarından.
Ağlamaklı bir sedayla,
Toroslar’ın yamaçlarından duyan varmı? Diye.
Gül kokulu şebnemler süzülüyor yanaklarımdan,
Ve ben o hazzı yaşıyorum,
Mutluluklarla bahtiyar şu yetim yüreğimde,
Gurbet diyorum ağlaya, ağlaya,
Ve bir rüya,

Ey yüce rabbim bu ölümüne bir rüya olmalı,
Uyandırmasın kimseler beni,
Uyanmamalıyım, hayır Hayır!
Uyandırmayın beni.
Ağlaya ağlaya yaklaşıyorum.
Hazan mevsimi ile Yörük kızının kokusuna.

ZERREM
OSMAN TÜRKASLAN