Yüreğim Sensizliğe Çoktan Alıştı...

Zahiri görüntün
Günün yirmi dört saati
Yüreğimin ağır misafiriydi
Asrın aşkıydı

Beni bilmem ama sen hep bendeydin
Sessiz çığlıklarla yaşayan
Züleyha’nın gözüyle gördüğüm Yusuf’umdun
Oysa görünürde
Sen yoktun
Bir zamanların mişli sevdasında

Güne dönüyorum
Şimdilerde ne sevda, ne seven, ne de sevilen kaldı
Mevsim hazan
Dalına vedalaşmayı bekleyen yaprak gibiyim
Umutlar yollandı
Yorgan gitti
Sürümce deki davada bitti

Hayallerimde kaldın,
Hem de bin bir yamalı hayallerimde
Kâbusla biten düşlerimle
Aslıya yanan kerem bildim seni
Sönük, sessiz, hissiz…
Senin mecrandı

Sustum kaderime, sustum;
İçimde boranlar koparken
Ben sana kıyamazken
Ya sen sevgili
Sense bırakıp giderken beni
Her parçamı bir yere savurdun
Yaktığın ateşle yüreğimi kavurdun

İşte o yürek şimdi sessiz
Gözlerim buğulu, sis çökmüş gibi
Görünmese de yaş dökülüyor sağanak yağmur misali
İçimde fırtınalar esiyor, ufukta batan visali

Ve düşünüyorum
Sahi sen bu kadar acımasız bu kadar vurdum duymaz mıydın?

Oysaki ben…
Deli fırtınalar savururken bulmuştum seni
Bir liman arıyordu serseri gönlüm
Bir avuç sevgiydi yüküm
En büyük yıkımım oldun
Böylece sonlandı öyküm
İki arada bir deredeyim
Duygular yorgun iki büklüm…

Sende bıraktıklarım senin olsun
Sadece sevgimi,
Onu bana geri ver
Unut gitsin teferruatı

Şimdi sevgili;
Kaderine terk edilmiş
Batık bir gemi misali,
Yosun bağladı sevgi dolu gönlüm

Devleşen direncimin bezginliği ramak sayıyor
Yokluğuna direnip bir başıma yaşamak
Yüreğim sensizliğe çoktan alıştı…
Hiçte zor gelmiyor artık
Mizacım değil olup bittilere şaşmak
Vazgeçilmezimdir engelleri aşmak