Yüreğim Gökyüzü Şiiri - İsmail Akyüz

Erken kalktım bu sabah güneşten önce
hiç beklemeden doğdu gün ebesi benim
çocuksu bir sevinçle doldu içerim
kıpır kıpır bir coşkuya kapıldım
pencereleri açtım bir bir perdeleri de
ferah bir serinlik oldu evimin her yerinde
balkona çıktım çiçeklere su verdim kuşlara yem
dışarıya baktım ağaçların sessizliğine
güneşi gördüm bulutları derin bir iç geçirdim
bedenimi unuttuğum ılık bir sıcaklık aldı
yükseklerde süzülüp uçmak istedim
yüreğim gökyüzü ellerim kuş kanadı
Sık sık bakıp duruyorum gökyüzüne
geçip giden günlerimi düşünüyorum
acılarımı dostlarımı çocuklarımı
durup durup iç geçiriyorum
derin derin nefes alıp şükrediyorum
aklıma getirmeden yalnızlığımı
böyle de olsa yaşadığıma seviniyorum
sonra korkuyorum ister istemez kendimden
başımı alıp giden bu hallerimden

Daha önceleri böyle değildim
olur olmaz şükretmelerim yoktu
böylesine iç geçirmezdim durup durup
bir şarkının hüznünden karışmazdım
gözlerim dökülmezdi kendi kendine
sabırsızlıkla akşam olmasını beklemezdim
yağmurun yağmasını bu kadar istemezdim
ezilmezdim omuzlarımdaki ağırlıktan
her şeye ana avrat düz gitmezdim
şimdi ağzım bir bilsen nasıl küfür kokuyor
Tüm bu olanların bir nedeni var onu da iyi biliyorum
dünyada eski dünya değil yaşlanıyor artık biz gibi
doğada eskiyenler yerini yenilere bırakıyor
her yeni bir gün doğumunda yeni bir hayata uyanıyoruz
unutuyoruz sonra yaşamayı yalnızca alışıyoruz
sevinçler acılar mutluluklar ve kederler
ölmek ve yaşamak sadece birer kelime oluyor
ve yavaş yavaş içimize giren ebedi yalnızlık
Tanrı’nın ellerinde anlam kazanıyor
Yalnızlığı bir de Tanrı’ya sormalı