Yüreğim Şiiri - Asya Yıldız

açılmakta bir gül goncası yüreğim
kim demiş toprağa düşen dal diye
gözleri bağlayan ellere şu hüznüm
bir köşede yakalar çaresini elbet

kör sabahlara doğan güneş yüreğim
başını kaldırır gecesinin dizinden
bürünüp sıcaklığına geceye sevdasında
toprağa can taşır kucağında demet

gülen çocuğun simasında tebessüm yüreğim
kah yere dönük kah gökyüzüne ne farkeder
aç çocukları besler gibi besler sevgiyi
mutluluk, titremek üzerine içinde neş'eyle

dağlanmış sevgilere timsal yüreğim
yılları alır bir solukta çeker içine
en sarp yollarına vurulmuş zirvenin
ormanları yutmuş, dağ olmuş, taş olmuş

uzaklara sallanan beyaz mendil yüreğim
ufuk çizgisine kilitlenmiş nemli gözleri
sevdası büyükmüş çırpınışından denizin
ölümü öpmüş dudaklarından sallanışında