Yüreğim.. Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Meğer mangal gibi bir yürek varmış bende;
Of bile demedi başıma yağan çileler yağmuruna,
Kemiklerime işleyen sızılara,
Bitip tükenmek bilmeyen gözyaşlarına,
Eni-boyu belli bile olmayan azaplara,
İki yakası bir araya gelmeyen ayrılıklara,
İçe oturan özlemlere.
Meğer mangal gibi bir yürek vatmış bende,
Kabul etsen de,
Etmesen de.

Az şey midir yüreğimin paslı mızraklara dayanması?
Hançerlere, bıçaklara, oklara dayanması?
Az şey midir belli bile etmemesi acılarını?
Sızılarını içine hapsetmesi?
Saklayıp durması iniltilerini?
Göstermemesi gözyaşlarını?
Az şe midir, kaldırıp kaldırıp taşlara vurması
Başını?

Varolsun bu benim mangal gibi yüreğim…
Varolsun, bu benim kedere of bile demeyen yüreğim…
Göğsünü ayrılıklara kalkan yapan yüreğim…
Bir ömür boyu sesini çıkarmayan yüreğim. Varolsun…
Bu yüreğe elbette ki alkış tutan biri çıkacak,
Yar olsun,
Ağyar olsun.

Yüreğim… Yoksul yüreğim… Garip yüreğim…
Yüreğim, erkek yüreğim… Mert yüreğim…
Diren biraz daha acılara,
Sızılara, çilelere,
Özlemlere, ayrılıklara;
Ne kaldı ki şunun şurasında
Ömür denilen o tutulamaz, o satılamaz maldan geriye?
Bir kısacık yaza mı dayanamayacaksın,
Dayanmışken
Zemheriye?

(KAVAKYELLERİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 61-62/100)