Yüreğim... Şiiri - Burhan Kale

Dışarıda kar, kış, soğuk bir rüzgâr,
Senin elin üşür, benim yüreğim…
Herkes gülemez ki ağlayan da var,
Senin dilin Üşür, benim yüreğim…

Görürsen bir garip fakir insanı,
Yük sanki sanırsan kendine canı,
Anlarsan ondaki sabrı, imanı,
Senin halin üşür, benim yüreğim…

Bir yiğit bir yitik bir dağ başında,
Ay yıldız bayrak var hilal kaşında,
Şehit olmuş gitmiş bak genç yaşında,
Senin düşün üşür, benim yüreğim…

Dost’a yürümekti duası O’nun,
Ölüm başlangıcı değil mi sonun,
Diyemeden gitti bir hoşçakalın
Senin yaşın üşür, benim yüreğim…

Yüce dağlar gibi dumanlı başlar,
Gözlerden sel gibi akarken yaşlar,
Uçuyor bir başka bahara kuşlar,
Senin aşın üşür, benim yüreğim…

Ne aşkı bilirler ne de ermeyi,
Bir dava uğruna gönül vermeyi,
Cennette çiçekler güller dermeyi,
Senin dilin üşür, benim yüreğim…

Bu haldir her pazar bu malı tutmaz,
Rağbeti pek yoktur her kişi satmaz,
Sevgiye saygıya her gönül atmaz,
Senin gülün üşür, benim yüreğim…

Birini görürsün yüksekten uçar,
Gerçekte sadece kendinden kaçar,
Faydasız ne kadar çok da işi var,
Senin fikrin üşür, benim yüreğim…

Geçirdin bitirdin güzel çağları,
Sanma sen yarattın küçük dağları,
Nasıl da bıraktın bahçe bağları,
Senin zikrin üşür benim yüreğim…

Burhan sözü kısa tut ki evladır,
Sözün çoğu elbet başa beladır,
Kalbe deva zikir fikir Mevladır,
Senin yolun ışır benim yüreğim…