Yüreği hoplar Şiiri - Hüseyin Durmuş 3

Bir avuç çamurdur insanın özü,
Özümüz bu demez, üstünde zıplar.
Hoyratça yaşarken kızarmaz yüzü.
Yıkımı zararı dünyayı kaplar.

Üstelik kibirli burnu havada,
Bir tek kendi yaşar sanki doğada.
Sahiplenip ova, yayla, dağa da,
Serveti, nimeti kendine toplar.

Azgınlığın sonu helake varır,
Denizi gölleri, ırmağı kurur.
Halâ uyanamaz heybetli durur,
Zulmün hançerini yüreğe saplar.

Acıması olsa doğaya karşı,
Hep tertemiz olur mahalle çarşı.
O zulüm ettikçe kızdırır arşı,
Sonra birden iner bütün azaplar.

"Kedi pisliğini örter eliyle",
İnsan bundan örnek alır haliyle.
Kimseyi üzmesin sivri diliyle,
Yoksa Durmuş oğlu yüreği hoplar.