Yüreği Hep Artık Ayaz Şiiri - Melek Dalgıç

Güzeldi leyla
Bir su gibi
Biri öyle demişti bir gün
Çorak bir toprakta biten
Yabani bir gül gibi
Aklını da severdi
Leyla bu adı ona
Kızdığında annesi derdi
Zaman zaman
Uçuk kaçık
Çocuksu düşler kursa gülerdi
En çokta kar bastırınca geceleri
Işıklar giderdi
Annesine koşar
Gece geçmez
Bana gençliğini anlat derdi
Annesi söze başlarken
Güzeldim ama sen kadar değil derdi
Kuzuları kuşları
Börtü böceği
Hatta birde çoban köpeği vardı
Yabaniyi severdi
O yüzdendir belki
Kış ayına sukutum
Şöyle düşündüm de
Kimler vardı gitti
Beklesen de gelmezdi ışıklar
Evine dönerken
Karlı karanlık gecenin kasvetinden
Ufku açılırdı
Kömür sobasında
Annesinden dinlediklerinden
Nede olsa
Kendi sobası vardı ama
Yanmazdı hiç kömürsüzlükten
Evine bağlıydı
İsterdi camdaki çiçekleri
Buz tutmasın sevgisizlikten
Duvarda eski bir mazi
Karakalem bir fotoğraf
Çivide paslanmıştı
Kalmıştı sanki o günden
Geçmişten çıkıp
İrkildi birden
Pencereye gözü ilişti
Dışarıda beyaz örtü
Işıklarda gitmemişti bu yüzden
Şimdi
Gecelerinde en çok o yalnızdı
Yüreği ayazdı öksüzlüğünden