Yüreği Boş Kalan Şair Şiiri - Dinmez Er

Anılar sandığından bir şarkı çalar radyoda
Yaşadıkların roman kahramanların nerede
İpe un serer gibi gönlün çalkantılı denizde
Saklanıyor dilinin ucuna gelmiş sözcükler
Şiir yazmayı unutmuş gibisin sanki
Aşklar vardı önceleri, dargınlıklar ayrılıklar
Ya şimdi yoksa!
Yüreği boş kalan şair olur mu?

Sözcüklerdi direnen önceleri
Dizeler hizaya girmedi bir türlü
İçinde aşk meltemleri esmiyordu
Adını bağlamadı bir daha hecelere
“ Elveda! “ dedi. “Veda ediyorum aşka ve şiire”

Sen ki, bütün putları ateşe verip yakmış
Tabuları yıkmışsın
Totemleri parçalayıp atmış
Tanrı Manitu’ya inanmamışsın!
Anılar binmiş vahşi kasırga atlarına
Şiirlerini terkilerine almışlar dörtnala geliyorlar
Perdenin aralığından hüzünlü bir ay ışığı
Süzülüyor içeriye şiirlerle
“Ben sizde bittim” diyorsun
“Sen bizde hiç bitmeyeceksin”
“Sen öyle sanıyorsun ey şair! ”
Bir yangın başlıyor yürekte
Kitaplar ağlaşıyor, dinmiyor gözyaşları
Susmuyor hıçkırıkları şiirlerin
Şair yüreği hiç boş kalmamalı!

Dinmez ER / Çeşme / 2012. 09. 22 /