Yunus'un Dergahına Şiiri - Fahri Bulut

YUNUS’UN DERGAHINA
Küfür ile kavgadan, çektim aldım ben, beni,
Yunus’un dergahına, kayıt olup, gireli.
Yıkadım arı kıldım, nefsimde oldu yeni,
Yunus’un dergahına, dizin dizin ereli.

Elim harama sunsa, yakarım o elimi,
Dilin yalana dönse, keserim o dilimi.
Belim günaha çözse, ezerim o belimi,
Yunus’un dergahında, dar ikrarı vereli.

Ölmeden ölü kıldım, bent eyleyip nefsimi,
Elifin karnındaki, gördüğümde o cimi,
Bilmediğimi bilir, gayrı aşmam hat timi,
Yunus’un dergahına, yüzlerimi süreli.

Kendim ile barıştım, şimdi sıra düşmanda,
Barışmadan ölmek yok, kalmaya elim kanda.
Çocuklar öksüz, yetim, yakınları figan da,
Yunus’un dergahında, tüm gönüller hareli.

Yokluğa savaş açtım, insan aç ölmemeli,
Dayanmıyor şu kalbim, fakirler aç öleli.
Yokluk insanlık suçu, sakın demeyin deli,
Yunus’un dergahında, ağlayanlar göreli.

Rızazade, hamlar-ı pişiren çeker çile,
Görürler köre gülmez, saçlı olanlar kele.
Bülbül aşktan katlanır, harı can yakan güle,
Yunus’un dergahında, hakim olan hoşgörü.
Ne din ne dil ne de ırk, orda yok ayrım sözü.
13 OCAK 2010
FAHRİ BULUT RIZAZADE