Yunus Kökçan Şiirleri - Şair Yunus Kökçan

Evvela, şikâyetim var nefsimden,
Nefsimin alçaklığını yüzüme vuran,
Kaçırsam da nazarımı, gözüme sokan,
Sınırsız, adi teşhirlerin cümlesinden,
Şikâyetim var.

Dünya gurbet, senden uzak asra düştük.
Matemin katmerlisi sardı her canı
Yitecek ne varsa başına üşüştük.
Kavuşmak ve ayrılık yaktı her canı.

Garibiz bu diyarda ya Resulallah.

Günahkârı tenkit etmek fayda vermez.
Döner, evliya olur, şefaat etmez.

Zaman akar, dolar günbegün kabına.
Olur ya o günah düşer hesabına.

Dilindeki hakikati kalbine,
Kalbindeki hakikati hâline,
Ulaştıramamış insanın,
Acı bir bekleyişidir ömür.
Bu çabanın talibidir insan.
Hakikate engel her perdeyi yırtmak için,

Gözyaşlarım gönlüme düştü, pişmanım.
Bilmem yetişir mi bu çölde huzur?
Bir ümit ile durmaz ağlarım.
Affa muhtacım, her yerim kusur.

Nefse itimat ettim tövbeler arasında.

Ey gönül! Sevdiğin zaman aklımın acziyetisin.
Ne olur bırak, sermayemsin, sermayemden edersin.
Gezersin beni, benden izinsiz, sinsi bir hoşlukla.
Tanışmıştık ya bunun gibi serap denen boşlukla.

Bin yıl geçse divanelikle, akıldan nasibin yok.

Gözüne mi kaldı görmek?
Aklına mı kaldı bilmek?
Beyhudedir, “görebilmek”…

“Vehim”, çıkmaz sokakları,
“İsyan”, küfür naraları,

İkliminde bir nefese, cihanda değecek yok.
Can tatlıdır her nefse, uğrunda geçecek çok.

Sevgin zamanı aşındırır, her mevsimi bahardır.
Nurun güneşi kıskandırır, ölü gönle hayattır.

Yitik şehrin misafiri, ebet yolcusuyum.
Heybemde yüklerin en ağırı, insan olmak
Çöl sıcağından arta kalan aşk tortusuyum.
Dertlere uğratan derdim, kâmil insan olmak.

Belli değil bu şehri kaç günde geçeceğim.

Bu demler insanda, insanlıktan emare,
Darlık ve ferahlık bitmeyen muharebe…