Yunus Gibi Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Allah ‘ım bir aş ver bana
Bittiğini görmeyeyim.
Mutlu kılayım ben beni,
İsteyüben bulmayayım.

Bol gelirli eyle beni,
Hep alayım gördüğümü,
Rızık doldur şu heybemi
Yarı aç-tok kalmayayım.

Susuz kaldım yadellerde,
O ki attın beni derde
Bari boğdur büyük gölde;
Pis sularda ölmeyeyim.

Dağı taşı maaş eyle,
Bakkalımla sen baş eyle,
Kasabımla savaş eyle;
Ben pek boyun eğmeyeyim.

Evi olan eyliyor naz,
Kiraları azalt biraz,
Sokaklarda kaldım bu yaz;
Yine kalıp sövmeyeyim.

Yolda koydun gözlerimi,
Çökerttin hep şu belimi,
Bari sen döv dizlerimi
Ben dizimi dövmeyeyim.

Gözlerimi biraz parlat,
Gökten yardım eli uzat,
Mutfağımı gel sen donat;
Karı sözü duymayayım.

Ezme beni çılgın ile,
Derdim vardır yığın ile,
Doyur beni bağın ile;
Namussuza uymayayım.

Zeytin gönder bir parçacık,
Beyaz peynir birazıcık,
Biraz ekmek, bir de cacık;
Yiyip yiyip doymayayım.

Atlat çile sırasını,
Söndür zalim çırasını,
Arttır mezar parasını;
Belki korkup ölmeyeyim.

Çok cömert kıl şu elimi,
Biraz bollat kemerimi,
Erteleme dileğimi;
Gün aşırı gelmeyeyim.

Ev sahibi ne inekler,
Benimkisi zamla bekler,
Sen de bana biraz zam ver;
Artık darda kalmayayım.

Özenmişim ben varlara,
Benzemişim davarlara,
Beni çek al kenarlara;
Ummanlara dalmayayım.

İzzetlendir ipeklerle,
Para yolla meleklerle,
Yaşanmıyor senetlerle;
Protesto görmeyeyim.

Ulan oğlum, be evladım,
Barlıoğlu senin adın,
Çok uzattın zırvaladın,
Sana fırsat vermeyeyim.

(DAT DARA LİLLİM isimli Şiirsel Gülmeceler 'inden > 47-50/100)