Katran gibi çöktüğü zaman semaya karanlık,
Hiçlikten dolar kulaklara zehirli fısıltılar.
İkişer kurşun sıktığı zaman şuuruna insanlık,
İşte o zaman boğazlar birbirini fısıltılar ve mantık.
Bu mühürlü kapılarımı zorlayan da kim?
Kim bu her gece uykularımı kovalayan?
Zifiri sessizlikte yankılanan bu ses de kimin?
Bu ben miyim, karanlıkta bir meçhule sarılan?
Tutuşur her gecenin sonunda bu şehrin ufukları,
Sonra sıçrar uykusuz ve ıslak gözlere alevler,
Ezelden beridir aynı yangını yazsa da kalemler,
Söndürmüyor bu ateşi hiçbir gözden dökülenler...
(28.05.2011)
Alev anlamaz yananın kendi olduğunu,
Zevkle seyreder duvarlarda, gölgelerin oyununu.
Şimdi hayalin titreşiyor gölge gibi duvarda,
Adını hep anar oldum çaresiz dualarda.
Kayıp ruhların mekanıdır karanlık öyle bilirdim.
En çok gecelerden çekinirdim.
Gözlerimi kapatarak, sensizliğe dalıp.
Sensizliğin olmadığı bir diyarda uyanmak.
Doğan güneşten bir kıvılcım çalıp.
Yeniden ilk günki gibi, seninle yanmak.
16.06.2011
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!