Taştan kelimelerim var benim yorgun ve yıpranmış sayfalar arasında
Metruk binalara benzeyen, bir dağ ağırlığınca
Ve ben kimsesiz çocuklar gibiyim aslında, derin bir yalnızlık ağından
Bir de hezeyanlarla dolu hayalleri, bıraktım ben geride
Kimsesiz çocukların bile bakıp imrenmeyeceği
Fakat şimdi sensizliğin benimle aynı şehirde
Ben istemez miydim
İçimdeki fırtınanın üstünün sisle kapanmasını
Ben istemez miydim
Islak göz altlarımın kupkuru kalmasını
Ben istemez miydim
İsterdim elbet
Ey aşk çisentiden sonra gelen toprak kokusu gibisin Sindin yüreğime
Ne içimden silebildim seni
Ne de sahiplenebildim
Güzel günlerde yaşadık çocuklar gibi
Saf ve temiz sonu hüsranla biten
Lakin bir farkla
Düştüğümde kalkamazdım yerden,ağlardım
Birisi tutardı ellerimden
Silerdi gözyaşlarımı hiç tanımadığım
Yükseklerde kar var erirde,söndürür mü sanıyorsun
Her nefes aldığimda harlanan bu lav denizi
Sen sıcak memleketler o küçük şehrin kızı
Sen ki benim gönlümde küçük bir çöl yıldızı
Bir serap değil benimkisi sığamaz enginlere
O küçük kumlu dere Sana benden bir damla gözyaşı
Yağmur damlalarının bile düşmediği o şehirde
Sen benim içimden filizlenen yekpare sevda çiçeği
Sen gittin de bu şehirden
Gönlümün mahzenini bir hüzün mevsimi sardı yine
Ey şehir, bir bende sende bıraktım benliğimden
Dili olsada anlatsa o gece kendiliğinden
Bir an önce gök kubbe çöksede kurtulsam diyorum
Tenha bir şehirde köhne bir mabed gibi yaşanmıyor be gönlüm
Çünkü zemin ıslak gök karanlık çekilmiyor artık bu çifte yalnızlık
Izdırap veren derin yaralar almışken keskin köşelerinden
Geçmişin izlerini kimler taşır omuzlarında bilirmisin sen
Ağır aksak yürüryorken şehrin dar sokağında
Hüznüm omuzlarımdan sarkıyor yavaş yavaş
Mürekkebi bitmiş bir kalem misali ben, zira
Gözümden yaş olup akıyorsun yine sen
Sevmeye bir nebze takatim kalmamış benim
Sevdaya inancım tükenmez üzere
Senin sevdiklerin seni sevdi mi
Kalemin mürekkebi göz yaşına değdimi
Sanki derdini döktünde sayfalara
Sayfalar sana cevap verdimi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!