Yanarım ben alevlerim savrulursa etrafa
Dilim erir gönlüm donar bu çaresiz sevdaya
Bilirsin ki adım yunus alıştım elvedalara
Sorma beni bulanlara ne yaparım bilinmez
Ayrılık acıdır bahar çiçekleri solmadan
Şimdi bana sepet diyorsun
Olsun
Seni böylesine mutlu gördüm ya
İnan dünyalar benim oldu
Yalnızlığımda yavaş yavaş kendimi buldum
Unutmuşum kim olduğumu
Alimleri asanların iplerinin ucunda
Bu sefer ki kim peki ne biliyor söyleyin
Bu vatana can verir gençliğinin çağında
Ucu bucağı olmayan “özgürlüğün” yolunda
Ama ben sen özledim
Ettiğimiz kavgaları bile
Sözlerinin her hecesini,
Özledim.
Elvedalarını da özledim
Beni terk edişlerini de
Portredeki mutlu resim
Soldu gözüm aniden
Bulutlarla raks eden gönül
Söyle neredesin?
Yok içimde aşka dair
En ufak bir tebessüm
Bana aşk bahçelerinden bir buket gül eyleme cananı
Sorma aşk kalır mı ara bul söyletme şu cihanı
Sen ki aşkı bilmez diyar diyar gezipte bekletme muradını
Şan için yürürsen ölme kal bu diyar sanatına mest olur
Bu uğruna ağladığım ikinci sevgili
Unuttun mazi denen tek güldüğüm geçmişi
Ne kadar sevsem de açılmayan tek kapı
Kurudu karanlık mevsimin karamsar dalları
Zaman yaşlandırdı benimle beraber sevgimi
Zamanında bir kulu sevdi bu beden
Sonrada aldandı ve her gece sızlandı
Gün geçtikçe gönül hep bir şeyler aradı
Mutlak yâre kavuştu Tanrı beni tek seven
Çok yanlış yaptık, gönül günlerce ağladı
Dayanamıyorum tanrım
Saat gecenin üçü ama ben uyuyamıyorum
Ayrılığı duyunca kalbim titriyor,
Ben seviyorum.
Gözlerim doluyor onun için
Ama o ayrılmak istiyor
Umut mu yaşama isteği uyandıran?
Yoksa acı ve keder mi?
Yaşıyorum elbet bir parça umutsuz
Gam, keder ilelebet istikrarı doyumsuz
Yanımda gerçeklerim hepsi de olumsuz
Yaşıyorum, yaşıyorum ama
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!