Hüzünlü bir gecenin, gün Aydın sabahı!
Aksamdan kalma muhabbetlerin Tan yeri… Belirsiz düşüncellerim kan gölü.
Bir bakmışım ben yokmuşum,
Ve
Bir bakmışım sabah
Ve bir akmışım hayata… Üstüm başım, uçurtmalarım yırtık
Acımadı mı canın hiç!
Gözlerimin içine yalan’a yalan’a gülerek baktığında!
Yine karanlık bir devrin son çağlarındayım, sitemle başlayan cümlelerimde bile kan kokusu,
oysa yağmur sonraları toprak kokardı ellerim,
Biraz yaşlı biraz tavlı…
nemlenirdim işte!
Yeniden başlamalı, gün gibi…
Yeni olmalı…
Umut dolu.
Yeni, Yine, Yeniden…
Sil baştan başlamayı, başa sarmayı anlamsızlaştırmalı insan,
Dünü bilmeli!
Kaç zaferlerden çıktı da bu yürek hiç bu kadar kaybetmedi! Savaş sonrası ölülerini toplayan yenilmişlikler içerisindeyim sanki! Biri gelse de artık atsa toprağımı üzerime,
Adını koysa ya mezarıma!
Ve birileri bilinmezliklere dua etmese artık!
Yoklukla varlık arasında gözlerimin med-cezirlerini bilemezsin. Kabaran diğer yanımı hep alıp götüren çaresizliklerde, her zaman ki gibi sahilime cansız bedenle vuruyorum,
Karaya oturuyorum,
enkazımdan arta kalanlar sadece tezgahlarda batan geminin aşkları bunlar diye etiketleniyor..
Bilmem!
Ayrıyız artık,
Hangisi güzeldi ki ayrılıkların… biz güzel ayrıldık,gözlerimizin içine bakarak,gülümseyerek,yalanlar söyleyerek kandırdık çocukluğumuzu…
Çocuktuk…
Bilmem!
Büyümüştük (te) ,
Başarabildiklerimin sıradanlığı,
Ulaşamadıklarımın,elde edemediklerimin/edeceklerimin hayali ve pişmanlığı değil mesele!
Bu bi oyundan çıkma,
Bu ebelikten kurtulma,
Bu oyunculardan sıkılma
Bu oyun oynamaktan yorulma/kader denen soyutluğun artık ruhunda ve aklında yer bulmadığından tanrıya sesini duyurma arzusudur!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!