Yunus Çığlığı Şiiri - Dursun Özden 3

yunus çığlığı
(şair yunus yaşar’a dostlukla)

ey! akdeniz-orta deniz-barış gölümüz
gönlümüz ege'de kaldıysa, biz kimiz?

yoleri gezgin ozanın kalemi barış-nakış
kem göze, kötü söze o boyalı ince bakış

aksakal-bilge derviş-hep merakla ve meşkle
bilinmeyen düşleri, hayatı keşfediş, o aşk için
modern seyyah olmak zor iş, bu mor heves niçin?

yarın için, çok uzaklara dalıp gittim, düşe düş, yataktan in
o an yeni bir manzum hikaye başladı, hep yazdım-kimin için?
ilk durak yenice garı, başak sarı, petekte bal arı, kışın baharı için

nar çiçeği zamanı, gün şavkı narin, bu kanayan sevdanın yazı serin
yetsin bu pis kibir ve kin-kavga bitsin-kana susadıkça aşk şerbeti için

savaş tutsakı bu, kanayan insanlık, kabuk tutan yaralar ya da her sabah
güvensiz güne başlamanın tutkalı, yaşamın kara delikleri cin, kötü ruh-ah

ağlarken, oynak havalarla oynaştım, şu misket bombasıyla erken tanıştım
içimdeki çocuk okudu-yazdı, yer çekimini düşe düşe aştım-aşkla tanıştım

ilk ‘felsefenin temel ilkeleri’ni okudum ve kuralcı yaşamla tartıştım, yarıştım
pabucu dama atılan tanıdık kör tanrılar-zamansız birer ikişer tahliye oldular

günahkar ahı, mazlumların tek hücrede amip olup çoğalmasını önleyemedi
damda biten ömür, dört çiviyi (çarmıhı) omuzladı, dışarı çıktı ve benzi soldu
belki şimdi onlar, yitik düşlerini aradı, içerde kalan cinler, içimizde boğuldu

eli maşalı, o kör gardiyan, kart-postallı jandarmaya seslendi, bu ilk yoldu
içeride ıslık çığlığı, nöbetçiye çarptı, o gardiyan yemlendi-gece demlendi

şamata-sübyan çocuklar şinanay, tanrıları taşlıyor olmalı, giysileri yamalı
yitik zaman karanlığında-bu şehirde, omuzu kalabalıklar çıldırmış olmalı

dışarıda yoksul ama gönlü varsıl yaşayan yunus'un bahar kıza aşkını
alın terini, kutsal emeğin değerini yücelten, yanık türküleri yandı
sevi acısını morga kim kaldırdı? ve o cinli patron sizi kandırdı

o keleş gün seheri, mor şafak sisi aktı gözüme, yandırdı
kara bulut çöktü yörük obasına, o acı haber yankılandı
özgür ruhlu konar göçerler-açkısız yıkık tanrı evinde
kıtlıkta-o yavan son ekmeğini-göz yaşına bandırdı

kör kapılı sübyan koğuşu açıldı-manga hazırdı
o an fırtına tanrısı, çocuk ümüğüne saldırdı
ah ki ah! o ağma tanrılar uçurtmayı vurdu
ey özgürlük! bu din-bu kin neyin diyeti?
ve yitik türküler kanadı, bu son çığlıktı
şafağın ilk sevisini sardı, geçirdi-kırdı.

dursun özden