Kalemim en büyük dostum olmuş..
Aşk dediğin bir portredir kiminde, renklerde
En güzel mısralara dökülür kimi zaman bir şiirde
Bazen bir ses getirir ,yüreğini sel götürürde
Yaşamak zorunda kalırsın tüm hücrelerinde
Gecenin karanlığına gömdüm kendimi..
Elimde bir çakmak, bedenimde ise yorulmuş bir yürek...
Kapalı gözlerle bakıyorum etrafa
Görmüyorum ve bir o kadar da
Anlamıyorum, duyamıyorum hiç bir şeyi.
Yüreğimle kavga ederken buldum kendimi
Sayısız, tarifsiz duygulardayım
Kaçasım var bide kalasım
İki arada bir aşktayım.
11 şiddetinde bir depremsin sen bende
Dilde susar eğer ki kalp yorgunsa
Erkekte ağlar eğer ki kaybedecek bir şeyi kalmadıysa...
Canım dediğimdi oysa canımı en çok yakanlar.
Özgürlüğü düşlerken , ben senin esirin olmuşum..
Farkında bile değilim..
Yüreğim çoktan demir atmış o bakışlarına..
Kalbime kilit atıp, içine bir taht koymuşum.
Seni oraya bile yeri gelmiş sığdıramamışım.
Satırlarım seni anlatırken aklıma düşenler var, içim paramparça
Yokluğuna alışamıyor bu ruh, beden zaten çoktan öldü
Selasını çoktan verdim ben onun !
Unutma sen benim katilimsin. Sen benim katilim..
Bedenimi değilde, yüreğimi yakan o ateş sensin işte..
Yeri geldi sevdim, yeri geldi bekledim.
Yeri geldi defalarca sigaralar yaktım üst üste.
Yoruldum, yoruldum ama hiç ayıplamadım kendimi
Hiç korkmadım.
Suskunluk huzur veriyor,
Sessiz sevdik sessiz yaşadık
Yaka paça atılmış bir zindandayım..
Duygularım ve ben baş babayız..
Ellerim başımda ve sessizce, öylece durmuşum.
Sustukça unutur insan sanırdım başlarda..
Oysa ki insanı en çok susmak öldürüyor.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!