Yunus Şiiri - Kadir Ünlü

Korkmuştu,
Kaçtı,can havliyle çırpınarak,zıpkınlı balıkçılarından,
Akdeniz‘in,Karadeniz’in,Ege’nin,
Hırçın dalgalarından,
Altıncı kıta ya doğru,yılmamıştı cesur Yunus,
Aşmıştı,okyanusları,varmıştı,Avustralya kıyılarına,
Oysa ,
Bekliyordu azgın korsanlar,ellerinde keskin pala,
Yarmışlardı yüreğini,etçil canavarlar,
Midesinde bir istiridye,Yunus’un,içi dolu inci ,
Satın almıştı onu,katran yürekli bir Korsan...
Alıp götürmüştü evine,elinde keskin pala,ağzında salya,
Asit kaynıyordu midesi,
Vurdu palayı;Yunus’un kalbine,daha derine.
Heyhat;
Ne anlardı ki ,İnciden ,katran yürekli azman,
Attı;ölü sandığı,Yunus’u ,karanlık sahile,Gece kör,hava sisli,
İndi üstüne,Fosforlu bir toz bulutu ,Yunus’un.
Okşayarak aldı içine,Fosforlu bulut,
Kalbi inci dolu o masumYunus,döndü hayata;
Bindi o fosforlu toz bulutuna,indi gene okyanusun,Mavi sularına,
Verdi el ele,hırçın dalgalarla,
Karadeniz’e,Akdeniz’e,Ege’ye doğru,
Aklında Avustralya’nın,Demokrasisi,
Ve !Katran yürekli korsanın,nefretiyle,
Kavuştu Anadolu’nun,sıcak denizlerine,
Nafile kaçmıştı,oysa kıyamazdı,
Akdeniz’in,Karadeniz’in avcıları,Masum Yunus’lara.