YuMuRtA Şiiri - Serap Erdoğan

bozkırdı.. öğle sonrası yorgun, kırık, sızılı.. sol taraf, uzun ova.. birkaç mucize ağaçtı..yine de sıcaksa gün, belirsiz gölgesine el ederdi ağaçlar..altında bir kitap açsa ne iyiydi oysa.
sonunda evdi…
anahtarı kilidi sevindirdi.. eşyalardı, bildik yerlerden, tanıdık ısılarıyla konuştu..giysilerdi her günkü yerlerine bırakıldı..sonra başıydı.. ağrıdan büyümüş, hem çok ağır..
pencereydi.. gelirken baktığı ovayı gördü..ağaçların çağrısını erteledi..
bir oyundu okudu.. kadın, adam ve yumurtadan..tutarsız hastalıklı tartışmadaydılar.. hem aşktı yaralı, hem nefretti yapışkan...sonunda yumurta adamdı ve doğacaktı kadından..tek sahnelikti oyun; yazarı artık ölü...
içiydi bulandı..sustu..kıvrandı..benzetti.. kesin reddetti..
adamı özledi.. dışarıdaydı.. gelmezdi daha.. gelseydi şimdi sözcükleri nasıldı.. dokunur muydu, dinlenir miydi uzak.. mecbur mu gelirdi.. yoksa koşarak...
akşamdı..
adamdı..geldi..
gözaltları kızarık.. baktığı, bedeni mat..adamdı.. sarılaydı...
saçtan tırnağa korkulandı..
dudaklarını koklamayaydı..
ışıklı bir pembelikti..arasından sızdı...malttı, arpaydı...
hayattı, o bazı şeyleri kendine saklamıştı..
bazı iç seslerdi, aynı odalarda boğulur duyulmazdı..
sokaktı, evdi, çarşıydı.. hayat aynı ıvır zıvırla türlü tezgah açardı..
akrepti, kadrandı defalarca dolandı..
adamdı hep öyle yalın, yabancı, uzak..
kadındı..yalnızdı.. yalın ve yıprak..