Yumruğun. Şiiri - Yalçın Özçelik

Yumruğunu sıkar ruhun
Ve ruhun yumruğunu sıkarken, içinden bir başka ben yaratmaya başladığında
Bir seyirin tam ortasında durursun ve durduğunda, ufkun gülen yüzünde belki bir çiçek olursun; masal içinde masal, bir başka satırda öykü içinde öykü olursun belki de akşamüstlerinde seyrettiğin masallarda.
Ufkun gülen yüzünde binlerce çiçek olursun belki de bir başka dizesinde bu kentin. Bir başka dize eklersin ikilemine ortasından. Ve ortasından saçıldığında hayatın hırslarını biriktirdiğini bilerek
Ve belki de boşuna uğraşarak her sentezinde ikileminin anlatmaya çalışarak geçer seyirlerin ve geçtikçe seyirlerin ikilemine bir orta daha eklersin.
Yumruğunu sıkar ruhun bir daha.