Yükünü Alıp Giden Şiiri - Roj Yiğit

Bütün anılarını sırtlayıp gider mi insan
Gidermiş
Geleceğini avucuna sığdır mı insan
Sığdırırmış

Bildiklerim ve gördüklerimin arasında
Silik bir ezber oluyorum
Kaygılarını anlat bana
Yol gösterenim ol

Bütün hayatını bir çıkmaza batırmanın
Üzüntüsü ile ölmeliyim
Ve tekrar tekrar bir Anka olmalıyım
Beni tekrar doğur
Tekrar büyüt
Tekrar öldür

Yalpalanmış ceplerine kaç umut ektin
Kaç defa sürgün edildin coğrafyandan
Kaybedilmiş bir yalnızlıksın içimde
Gel tekrar olur mu?
Akşamüstü bir çay kıvamında

Mantığın ve duygularının arasında ki
Kırılan gözyaşlarını
Hangi öyküye erteledin

Seni yazıyorum
Ve şimdi tekrar seni yaşıyorum
Gelmelisin yine kokun sinmeli dostluğumuza
Bağışlama bizi sensiz kahve içtik
Son bir veda ile kız bize
Kırılma, incinme tekrar çoğal
Tekrar anne ol

Senin acına mı sığınıyorum
Yoksa tökezleyen yollarımın acısını
Senin yokluğuna mı katıyorum
Zehir gibi bir yara az geliyor
Parmağımdan çıkarıyorum hırsımı
Daha çok acı
Daha çok gözyaşı
Alev alev yanan yüreğim köz
Ve ben uykusuz gecelere göz yumuyorum
Vicdan azabı duyuyorum
Daha çok ruhuma sataşıyorum
Ruhum kendi karanlığına mahkûm
Mağaranın tüm yolları aynı
Hangisinden gitsem
Yine başa dönüyorum