Yüküm Artık Ben, bana. Şiiri - Mert Kaplan

Kendimi bir kafese kapattım,
Yıllardır hayallerle besleniyorum.
Ayaklarım çırıl çıplak,
Adımlarım can yakıcı,
Altım taşlı toprak...

Günlerdir bir nebze uyumadım,
Yıllardır rahat nefes alamadım,
Bende herkes gibi temiz kalamadım,
Şimdi bir kırık kalp elimde,
Ve damlalar birikiyor gözümde...

Dalıp gidiyorum uzaklara,
Ve kendime gelemiyorum artık,
Bedenim burada,
Ruhum,meçhul bir diyarda,
Yaşıyorum,bir masal kitabında...

Yüküm artık ben; bana,
Dışımda sükut hakim,
İçimde fırtına,
Zaman geçtikçe çöküyorum,
Toprak sarılmak istiyor bana...

Anıları getiriyor bir rüzgar,
Yüzümde hafif bir tebessüm,
Ve üşümeye başlıyorum,
Gerçeklerle barışık,anılara küsüm,
Onlarda gelip yakıp geçenlerden...

Dizlerimin üstüne çöktüm,
Açtım ellerimi mevlaya,
Amin dedim olmayacak bir duaya,
Olmazsa olmaz,
Bağlanmışım bir umuda...

Günler geçiyor öyle yada böyle,
Ömür tükeniyor gün geçtikçe,
Kafesin anahtarı sende,
Gel kurtar artık beni,
Bırakma bu acımasız yerde...