Yüksekler Şiiri - Mustafa Özkan 2

Kendimizi aşağıda bırakarak, şehrin en yüksek yerine çıkıp

Bizi izleyip yukarıdan,

bana söz vermiştin ,

sorular sormak için.

Bir yükseklik beğen demiştin ve bir anda kaybolmuştu

Çikolata renginde tatlı ,esmer yalanların üzerine yükseltilmiş binalar.

Gözlerimiz dünyayı dengede tutmakla vazifeli ve

Kitap’ın korkusundan paramparça olmuş dağlara çevrili.

İlk defa bir merdiven dayanmışken hayatın kaynağına hayatımızda

Sen postmodern bir yalan bulup

Kırmızı rujunu aşağıda unutup

Gelmedin.

Bu büyük insanlığımız,Sahibi’ne verdiği sözü unuttu

Sen bana verdiğin sözü tutmamışsın çok mu?

Çocuklaşan vicdanımıza şeker gibi gelir sezon sonu indirimler.

Çocuklar ağlarken uyulmaz değil mi güzelim?

Bense,orada, tek başıma ,yazdığım son mektubu

“Kardeşler” diyerek

en yüksek sesimle

Okumaya cesaret edemedim bütün arkadaşlarıma.

Aşağıda o kadar çok şık var ki sen nerdesin göremiyorum.

Belki çok yüksek bir dağda,belki herhangi bir duble yolda.

Dünyanın neresinde olursak olalım,

İkimiz de Hira’ya aynı yakınlıktayız nasılsa.

Wi-fi ni kapatınca göreceksin.

Sana çokça şiir biriktiriyorlar,üzerlerine hergün değişik kelimelerden

Yaldızlı parfüm sürünenler.

Anladım

Bu yol bizi aşacak.Sende anla.Şiiri geç.

En tehlikeli sokaktır sabahın ilk yarısında

Ölü girilen diri çıkılan sokak.

Yüksekler de çok esiyor zaten.

Hasta olursam en çok annem üzülür bilirsin.

Odalar dersen her birinde binlerce akrep.

Tükenmez kalemi şairin her çağda kandan mürekkep.

Dışarıda beni mıhlamaya çalışan adamların var.

Adımı mı atacak,gözümde ne yaş ne de cesaret.

Beni kaçırıp sana getirlerse,söyle onlara kafam çok karışık.