Yüksek Ökçeler Şiiri - Canan Özanaç

Üzülme baba,
Ciğerlerimde hastalık yok
Arada bir soluyacak hava bulamıyorum
Bunca vahşetin leşliğine dayanamıyorum,
hepsi bu

Nasıl da acıtır canını
Yüreğine iki numara küçük gelmişse yüksek ökçeler
Nasıl sarıp sarmalısın bedenini
Fikrine bol gelen hayaller,
Ne önemi var ki yılın, ayın
Hele bir de "hicaz" sa radyoda ki şarkın
Ne "aheste" ne de bir "heveste" kalır aklın

Aldığımız her nefes zifir zindan bir leke gibi yapışırken ruhumuza,
Biz ille de bir gelecek diye yapıştık hayata
Unuttuk, unutturulduk

Ne zaman böyle yağsa bulutlar
Bir Cemal Süreyya şiiri fısıldardı rüzgarlar
Ciğerlerimize yapışan o toprak kokusunu,
Unuttuk

Bilmem hangi baharın sonuydu,
Sağlığından haberi kesip, solumuza konan yaralar
Bilmem hangi neşter darbesinde soğudu,
Unuttuk

Ve en sonunda ne olduğumuzu, nerden geldiğimizi,
Her yağmurda büyüleyen kokunun kaynağını,
Yani biz, insanlığımızı unuttuk

Aybüke öğretmenin türküsünü unuttuk
Emine Bulut'un kızı kimlerin elinde, unuttuk
Özgecan ları Münevver'leri ve daha kimleri kimleri
Unutmak kadermış gibi
Anamızın göğsünden akan ak sütün tadını bile unuttuk

Hep başka hayallerin çocuğunaydı gebeliğimiz,
Hiç kendi düşlerimizi doğuramadık.
Yıllarca sırtımızdaki heybemizde, dert yükü taşıdık...
Gün geldi, o kamburu yutup
Boğazımızda yumru yaptık...
Toparlandık, dimdik yürüdük;
Çünkü; Kadındık

Korkma baba kızın hala çok güçlü
Unutulan cinayetleri gördükçe gardı düşüyor sadece
Yanan fenerde can veren ateş misali
Sessiz çığlıklara boğuluyorum işte
Hepsi bu