Kalabalıklar içinde bir yalnızdı ve;
Bir şairdi, demir atmıştı gecelere.
Loş geceleri kendine nasip saymıştı.
Gecenin mistizminden payını almıştı.
Ah geceler,vah geceler, yaman geceler.
Ket vurdu beynime, yedi aklımı cinler.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta