Yukarıyı gösteriyor Tanrı'yı değil

hayallerinden kayan bir yıldız parlamasın yüzünde-
ağladığında - vicdanımı kesip atarım yoksa
-kendimi kesip atarım
-düşlerimi.

düşlerine kaldığı yerden devam etmek isteyen var mı?
varoş mahallelerin günbatımında çocuk çığlıklarıyla büyüyen tekir
biliyorum varoş mahallerin kedileri bile sevilmeye aç!
beni gecekondularla hayata hazırlayan babam
terketmenin kitabını yazmıştır,
bundan dilim varmaz hiç bir serüvene
-sevgilime yoldaşıma
hangi yüzle ben!

sevgiyle uzayan bir çicek söyleyebilirmisin bana
kırgınlıklarla uzuyor halbuki
içimizdeki en güzel çocuk
söyleyebilirmisin!
güzel kardeşim
güzel çocuk umut
göbek adındır hasret senin

hiçbir kadının yüreği kaldırmaz
koparılıp atılmış mutsuz biten bir aşk
yirmi yılına mal olmuşsa
terkedilmiş bir kalb
sevdayı koparıp atar

hiç kimsem yok-gölgesi düştü gençliğime
hüzünle dimdik duran annemin

hayallerinden bir yıldız daha kayar.
kum saatine martıları doldurmuş,
balıkçı teknelerine bakıyorum
kar yağacak bu akşam-İstanbul'a
yukarı'yı gösteriyor Arkadaş Z. Özger
tanrı'yı değil
kapkararmış göğü

kızkulesi alır gözlerini
bir aşkı
bir kavgayı
bitmiş bir aşkla
bitmiş bir kavgayla başlatmak için
'göğü koklama* asla!

yukarıyı gösteriyor
tanrıyı değil
kapkararmış göğün ucundan
dökülüyor-kar taneleri
boğazın sularındaki asi martı
üç nokta koy sorularıma
btmeyen sorularıma
üç
nokta
koy
sorularıma
üç nokta koy
...

terki dünyaya ölümü sorarken-sınarken
beni savunan hayat
soluğumu aklamayacak hiç bir yasa
renklerinde kalbimi aldatan doğa
alıyorum gözlerimi senden
annemi çıkar
-kardeşlerimi
ve sevgilimi
çıkar!
bomboş kalan bir hayal için
beni savunan yaşam
prangalarımda ağırlaşan bu yorgunluk
hüzne kürek sallayan umut
bir tek günü bile
kaldırmaz!

kar taneleri
göğün en saf yerinden doğup
dünyanın kirliliğine düşüyorlar
Adem babamız- haşa
biz de
öylemiyiz?
düşüyoruz her soluğumuzda
şu kirlenmiş insanlığa!
düşünce kirleniyoruz!

yukarıyı gösteriyor
tanrıyı değil
-evsizlere aşıksızlara
yoldaşsıza
kucak açmalı Terki dünya

üç saniyede bir
kara tohum daha filizlenmeden kara kıta da
uzak doğuda
ölüm denilen sırra ersin
bu can.

Ömer Faruk Akbıyık

*
arkadaş z. özger'in bir dizesi