Yukardan Aşağı Dizilmiş Taşlar

Yukardan aşağı dizilmiş taşlar ,
Tüm ömrüm boyunca kemanin piyanoya sarıldığı gibi uyumla sarilabilecegim bir düş aradım kendime.
Aynı notanin aynı keskin virajinda kömürlü bir fotoğraf makinesinin kadrajinda kesismeliydi yolumuz.
Elinden tutacakken düş' ümün düşmemeliydim annemin dua dolu dilinden.
Doğduğum günden bu yana mora boyamaya çalıştığım bir gökyüzü,
Ve onun mavi inadı var,
Kuşlar ve yosunlarla hapsolduğum çokça bulutlu bu hücre evinde.

Yukardan aşağı dizilmiş taşlar.
Anne.
Aklımda milyonlarca fikir,
Dilimde şiire dönmeye meyilli bir kıvrım ve elimde anne .
Gözümde anne .
Aklımda anne .
Acım anne , sevincim.
En az söylediğim en uzun cümlem .
Düş'üm.

Taşlar.
Yazım kurallarına uyuyarak yazılmış bir hasret mektubu...
Satır başı baştan kokan ve kokuşmuş yalancı hislerin yüksek debili yatağı. Ömrümün volta zamanı.
Insan en çok gidemediğinde yorulurmuş toprağım, evim.
Başı dizimde kedim.
Gidemediğim.
Ecel terim.
Ebedi dinlendiğim.

Aşağı.
Beş kelimeyle yazılmış üç cümle.
bir ömür. Ben, seni çok sev-dim.
Seni sev-dim, çok ben.
Çok sev-dim.
Hayal ettim yaşadım ve bittim demektir bu aynı zamanda.
Aynı.
Zamanda.

Yukarı.
Türk Dil Kurumu düşmanlığını Kürt olduğumu öğrendiğimde değil yazım kurallı hasret mektuplarindan öğrendim.
Ve virajda carpismanin kolay olduğunu .
annemin sevgimden habersizligi
ve cümlelerimdeki karakter fazlaliginin oluşturduğu kalabalık.
Düş'tüm.
Yoktum, düşledim.

Yukardan aşağı dizilmiş taşlar, bu yola çıktığın yer huzur bulduğun nokta.