Yük Şiiri - Ümit Turhan

Gelme, gülmez senin ile, şen olmaz bu can.
Yaşamak, nefes almak değil her zaman.
Ruhun da verildiyse katline ferman,
Boynunda bir iptir o nefes, inan.

Kopsun istersin, boğarsa boğsun;
Ha bu gün ha yarın, bir an da olsun.
Alsında sarsın beni, toprağım doysun.
Yaşarken ölmek daha zor, inan.

Allah'ın gücüne gitmesin diye,
O verdi ancak o alır diye,
O zaman bu ruha bu azap niye ?
Sabredip şükretmek zor gelir inan.

Üç adımlık odan da mezarın olur
Yazarsın derdini, tesellin olur.
Derdin, eller için bazen hiç olur,
Derdini yazmak bile ar gelir, inan.

Sen de uzak kal da, gülme halime.
Bülbül şifa olmaz, solmuşsa güle,
Şarkılar yazsa da bir feryat ile,
Dikenleri kanatır bülbülü inan.

Yaşarken kazanlar arkamdan kuyu,
Ölen de mezarıma dökmesin suyu.
Kirletmesin kabrimi o zalim soyu,
Yoksa yattığım yer dar gelir, inan.