Kızıldı saçları.
Güneşin doğumuna gebe gökyüzü gibi,
Yüzündeki hüzün.
Gözlerindeki keder yaşlandırmış gibiydi.
Henüz yirmi beş bilmediniz yirmi sekizindeydi oysa.
Onu ilk omzumda ağlarken tanıdığımda,
On ikinci günüydü tanışmamızın.
Bir yabancıyken dost olmuştuk.
Paylaşılan dertler onu hafifletmiş,
Beni yormaya başlamıştı.
Bir anda güldü,
Sonra ağladı,
Gülüşüm benim içindi dedi.
Sayende bir dost kazandım.
Ağlamam ise senin için,
Benim çözemediğim sorunlarım sana da yük.
(NİSAN 2003 DİYARBAKIR)
Sıtkı GökmenKayıt Tarihi : 7.4.2005 16:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yük yazıldığı tarihte bana yüklenmişti. Diyarbakır'da ismini hatırlamadığım bir pastanedeydi yükü omuzladığım. Yükün sahibi şimdi şimdi ne yapar, nerededir bilmiyorum. Doğrular peşinde sınır tanımayan, gerektiğinde her türlü riski alabilen cesur bir gazeteciyken tanıdım onu. Ama bir kadın olarak engelleri yüzünden aşkını yaşayamamış, engellerinden aşkından kaçmış bir aşıktı benim için. Sanırım hala engellerinden yaşayamadıklarının keşkesinde.
TÜM YORUMLAR (3)