Yudum Yudum Şiiri - Büşra Nisa Kaya

Hiçbir sesin yankılanmadığı bir boşluk... İçimde bir yük var, adı özlem mi, kırgınlık mı, bilmiyorum. Sanki tüm kelimeler düğüm düğüm, yasaklı birer sır olmuş. Ne kadar konuşmaya çalışsam, dudaklarımda acı bir suskunluk. Göğsümde dikenler büyüyor, her nefes alışımda daha da derine saplanıyor. Dağlar taşlar kadar katı bir sessizlik sardı etrafımı. Her adımda önüme yeni bir engel, yeni bir duvar koyulmuş gibi. Gök ağlasa da dindirir mi içimdeki yangını? Hiç sanmam. Çünkü dalgaların sesi, içimde durmadan kabaran o huzursuzluk, susmuyor. Denizin bile sabrı kalmamış gibi, yavaş yavaş yudumlanan bir sonmuş her şey. Her şey dağılıyor, ellerimle tutmaya çalıştıkça daha da küçülüyor gibi. Oysa gökyüzü bile şahitti; bu tan yeri, böylesine karışmayı hak etmiyordu. Ama olan oldu. Şimdi tek kalan, içimde yankılanan o kırılma sesi... Ve beni suçlayan bir boşluk.