Yüce Sevgili Şiiri - Osman Utkan

Yüce Sevgili

Yüce Sevgili…
Seni düşlerken Utanç kapladı ruhumu
Ey Nebi…Senin huzurunda utanıyorum
Benliğim Ürkek bir kuş misali
Ellerim titriyor…titriyor her yanım
Tüylerim diken diken
Yüreğim işlediği suçlardan nedim olmuş
Adımlarım geriye gitmek istercesine yavaş
Dizlerimin bağı çözülecekmiş gibiyim
Ardımda yürüdüğüm bütün yollardan çok işlediğim günahlarım
Elimde hesabını veremeyeceğim bir defter
Günahtan yükün ağırlığı çökmüş omuzlarıma
Vermeyeceği hesapların korkusu ile boynu bükük
Gözleri bakarken çekingen
Suçlu bir çocuk gibiyim…

Yüce sevgili…
İz yapmıştı yüzünde
Üstünde uyuduğun hasır
Yatağın incecik bir minderdi
İstesen her şey sana amadedir
Sana fedadır bütün varlığımız
Dünyayı ve nimetlerini önemsemiyordunuz
Beyinlerimize nakşettin
“Ölmeden önce ölünüz” diyerek
Gerçek mekânlarımıza hazırlık yapmamız gerektiğini,
Hatta bir gece uzun uzadıya namaza durduğun sıra
Hz Ayşe “neden? ” diye sordu
“Neden kendini bu kadar yıpratıyorsun? ”
“Şükreden bir kul olmayım mı” dediniz
Oysa biz ne kadar uzağız hayatından
Gece geç yatar sabahları da geç kalkar olduk
İbadetler gecemizden de gündüzümüzden de çıktı
Lükse gösterişe o kadar düştük ki
Mütevazılık yakınımıza bile gelmiyor
Markalarımız vazgeçemediğimiz şeyler oldu
Şükrü attık hayattan
Benliği yiyip bitiren hırslara kapıldık
Utanıyorum ey sevgili seni düşlerken…

Hendekler kazıldığı sıra,
Herkes açlıktan kırıldığı sıra
Karınlarına taş bağlamışlardı
Hallerini gelip sana şikâyet ettiklerinde
Bağladığın iki taşı gösterdin onlara
Âlemlerin Efendisiydin
Elinde olan bütün imkânlara inat
Nefsini kul köle eylemiştin
Şimdi ben kuş tüyü yatağımda
Tıka basa yediğim çeşit çeşit yemeklerin ağırlığını taşıyarak
Mışıl mışıl uyumaya çalışırken
Seni düşlerken bile utanıyorum…

Sen yetimdin
Yetim büyüdün
Hissettirmediler sana yetimliği gerçi
Kucak açtı herkes sana
Ne nurlu ne müjdeliydin
Ne şerefti seni kucaklamak
En iyi sen bilirdin annesizliği ve babasızlığı
Yetimleri hep sevdin
Onları korudun, kolladın
Yetimlerin babasıydın
Onları sevmeyi
Başlarını okşamayı
Onların hakkını savunmayı
Büyük ibadet sayardın...
Çağlardır senle mutlu oldu kimsesizler
Hepimiz yetim kaldık senden sonra
Senden sonra esirgeme kurumlarında
Çığlık çığlığa kaldı yetimlerimiz
Onların feryatlarıyla uyandık çoğu zaman
Utanıyorum Yüce Sevgili seni düşlerken…

Beni kabul eder misin?
Kardeşin olarak bilmiyorum
Şefaat eder misin bize o zor günde…
Çok uzaklardayım asrından, senden
Uzağım erdemlerinden, zerafetinden…
Sabrından, asaletinden… uzağım
Layık olamadım sana
Gidemedim yolundan
Sana mahcubum
Utanıyorum huzurunda
Utanıyorum…seni düşlerken