Yüce Arşa Varıyor Şiiri - Mehmet Tekmen

Yorgun günün sonunda,yalnız ve kimsesizim.
Dertler sorar halimi,görmez misin halsizim.
Yıldızlar göz kırpıyor,gel diyor ta! uzaktan.
Bilmez misin yoksunum; şimdi elden,ayaktan.

Düşüp kaldım kenarda,etrafımda bulutlar.
Ardından gidiyorlar,inandığım umutlar.
Gitmeyin durun durun.bu gidişi durdurun.
Zamanın saatini,yeni baştan kurdurun.

Kaybolur karanlıkta,onlar artık hiç gelmez.
Ağla bahtına gönlüm,ebedî yüzün gülmez.
Savrulurum toprakla,uzak sessizliklere.
Hasretim ezel ebet,eski güzelliklere.

Özlemin var içimde,kimseye söylenmedik.
Bir ömür boyu aslâ; bildirmedik, demedik.
Sır olmuş gizli kalmış,saklamış zaman alıp.
Götürmüş uzaklara,ruhumu benden çalıp.

Topraktan dinliyorum,derinden gelen sesi.
Çok hazin iniltiler,ecdat kokan nefesi.
Yakınımda Azrail,unutma beni diyor.
Bir başka diyarlara,çekip birden gidiyor

Biliyorum gelecek,bence hemen yakında.
Şimdi paslı kılıçlar,ağlıyor çürük kında.
Etrafımda hayaller,adetâ valvarıyor.
Son feryadım da artık,yüce Arşa varıyor.