İrfan Murat Yıldırım Hocama!

Bütün ihtişamın ve heybetinle
Göründün bir ekim sabahı bize
Güneşi kıskandıran asaletinle
Günaydın diyerek başladın söze

Önce Tanzimat'ı duyduk sözlerinden
Yürüdük Şinasi'nin izlerinden
İfşa edip Hamit'in gizlerinden
Heyecan getirdin ilk dersimize

Fikret'i, Ekrem'i bildik seninle
Haşim'de Cenap'ı bulduk seninle
Özümüzü ilme saldık seninle
Tohum iken birden döndük filize

Lügat utanır sesini duyunca
Sözler sende mana bulur doyunca
Keşke hep dinlesek ömür boyunca
Her sözün cevher, her sözün vecize

Umuda tutunmayı sen öğrettin
İllâ edep edep diye direttin
Bizlerden yeni bir nesil türettin
Cehaleti seninle getirdik dize

Bizim için vazgeçtin isteklerinden
Hiç şüphe duymadık dileklerinden
Umutla tutunduk eteklerinden
Bir kibrit çaktık seninle dehlize

Sensizlik yetim gibi ağlamaktır
Çaresizlik içinde kanamaktır
Seni anlamak, seni yaşamaktır
Seni anlamayan benzer acize

İ.M.Y'dir beni ben yapan markam
Kesilmez bu gönülden sana selam
Seni anlatmaya yeter mi kelam?
Ar edip sözcükler döner dilsize.