Yozgatlı o dede Şiiri - Yunus Güngör

YOZGATLI O DEDE

Parkta oturmuş ekmek atarken kuşlara
bembeyaz sakalı kambur bükük beliyle
Yaklaştı yanıma bastonlu titrek adımlarla
Bir elli ya var ya yok al taşı cebinde
Ne ton ton dedeydi kısacık boyuyla

Çevrede bir sürü bank boş olsada
Evlat oturabilirmiyim dedi çok nazikce
Ben tabi dedim ve hemen kaydım yana
Belliki niyeti konuşmaktı oturmaktan ziyade
Boş boş oturan ben gibi birini bulup da

Laf lafı açtı konuştuk sağdan soldan bolca
Ve Sordum Ömür dediğin nedir sence
Yanakları tontiş yozgatlı o yaşlıya
İç çekerek yere baktı kapalı gözlerle
Ömür dedi oğlum benzer bardaktan akan suya
Ve dökülen gider bir daha gelmez geriye
Ve anlayamazsın bardağın çarcabuk boşaldığına
Ah dedi bazen de olur bardağı çatlatıp kırdıranlarda
Ve dökülür hayat suları aniden birden bire
Sonra birden başladı çocuklar gibi ağlamaya
İki evladımı kaybettim dedi daha değmemişlerdi 17 lerine
Can verdiler Ankara yozgat arası bir tırın altında
Üzüldüm kelimeler bulamadım o an ne diyeceğime
Çok pişman oldum sorup sorduğuma
Sonra kalktı gitti hakkını helal et diye diye

Sonraları o parka çok gitsemde
Görmedim o tatlı dedeyi bir daha
Ama beni çok etkilemişti o acıklı hikayesiyle
ve gözlerimde canlıdır hayali silinmedi hiç hala
Ahh Ne çok ağlamıştı o gün
İki evdının isimleri ağzından düştükçe
Ali öndörtmüş fatihse yeni basmış onaltısına
Şeker bayramında bayramlık elbiseleriyle
Bardak Su misali hayattan akıp giderlerken hani ya
.....yunus güngör...